زینب (س) خلیفه ی مونث ‏، زنی در امتداد شهادت

   سلام
    به نور مهربانى
    به نور عطوفت
    شکوه ایثار
    سلام اى تموج سرشار از رشادت
    سلام اى صرات هدایت
    اى تکبیر بلند توحید
    به کدام طواف مى‏روى
    و قامتت خم شده‏ى کدامین رکوع روحانى است

    اى بلنداى سرو
    اى سرو سر بلند
    عظمت حضور کربلا را به عرش مى‏برند
    و مژگانت تسبیح به دست دانه‏هاى اشک است
    سلام اى که هستى از نامت بزرگى مى‏گیرد
    و جهان در شکوه حضورت به فروتنى رود جارى مى‏شود

    سلام
    اى حریف سرسخت طوفان‏ها
    اى سفر کرده به قله گاه قداست
    اى روح سبز سرازیر در سراشیبى زمان
    اى بانوى سجده و سجاده، زیباترین حالت انسانى
    سلام
    اى که در نگاهت هروله نیایش
    به تکرار وحى مى‏انجامد
    سلام اى تعالى بخش منزلت زن
    سلام
    اى که نسیم کودکانه
    در کوچه‏هاى گیسویت به سر مى‏برد
    و نور خانه‏اش از پرتو تو روشن مى‏شود
    سلام
    اى صراط مهربانى
    اى نگاه آشنا
    اى صمیمى‏ترین بغض اولیا الله
    سلام
    اى نجابت محض
    اى عظمت محجوب
    اى شکوه تسلیم و یکتا پرستى
    سلام
   به مناجات
    به سپیده دم نیایش
    سلام بر زینب کبرى
    دردا به فراق‏هایى اینچنین تابناک
    دردا از هجران ستاره اینچنین تابنده
    حسرتا به حسرت از دست دادنش

    بانوى ایثار و حماسه
    به تو چشم دوخته‏ام به سیماى حضور تو
    به آینه ادراک قداست‏ها
    نور را به مهمانى چشمانت مى‏فرستم
    و دنباله‏ى هالى را تموج اشک بر مژگانت مى‏بینم

    جهان به عطوفت حضورت
    به فراموشى مى‏رود
    دنیا اسیر زنجیر عادت مى‏شود
    بى تو
    دلبستگى معناى تکرار بیهودگى است
    آزادى
    پرنده‏اى بود که در دست‏هایت جوانه مى‏زد

    مى‏ایستم
    روبروى خیالت مى‏ایستم
    رکوع مى‏کنم
    به آسمانى که در مقابل ایستاده است
    سر فرود مى‏آورم
    به سجده‏اى که بر خاک پایت جریان مى‏گیرد
    به نماز مى‏ایستم
    حیرت حضورت را
    به نماز مى‏ایستم
   صراط الذین اندیشه‏ات را

    بانوى مهربانى
    معرفت در آینه چشمانت موج مى‏زند
    و صدایت زنگار از قلب کدورت مى‏زداید
    هرگاه که تو را مى‏خوانم
    به عنایت آرامشى مى‏رسم
    جهان کوچک است در برابر بزرگى‏ات
    تشهد اقامه‏اى‏ست که گواه یگانگى توست

    بانوى عاطفه
    زبان تسبیح تو را عاجز است
    حضورت لطف بى‏پایان خداوند است
    و رحلت آسمانى‏ات
    داغ عظیم بر جگر لاله‏هاى صحرا

    مهرت جریان دارد
    در رگ رگ هستى
    صدایت غبار از تن کوه مى‏تکاند
    ترنم بال فرشتگان در حنجره‏ات لانه دارد
    نور از چشمان تو جریان مى‏گیرد
    پنجره‏ها دهان گشوده‏اند به حیرت دیدارت
    دست در دست بهار آمدى
    و خزان رفتنت
    زمستانى ابدى است
    حضورت پلى از بى‏کسى‏هاست به آشنایى
    زیستن دائرة المعارف مکاشفه بود
    شرح شهامت‏هاى تو را قلم تاب نمى‏آورد

    تو در متن حماسه زیستى
    و در بلنداى حماسه به سفر رفتى
    شهادت مى‏دهم
    که ظنین کلامت
    بر کوه‏هاى سنگى مى‏کوبید
    و عظمت حضورت
    دیوارهاى سخت را به لرزه مى‏افکند

    آواز تو را سرداد
    و عاشقى تو را زمزمه کرد
    تو رفتن را که به نماز ایستادى
    عشق در حمد تو مى‏ایستاد
    بانوى عشق
    اى معراج اخلاص
    نیایش‏هامان را به نام شریف تو متبرک مى‏کنیم
    تا نیازهامان به ناز دلبرانه پروردگار گره بخورد
    باشد که واسطه‏ى اجابت باشى
    و لطف احسانت ما را به پذیرایى معبود برساند
    رفتنت داغ بزرگى است
    نبودنت: بودن را به مخاطره مى‏اندازد

    این تاریکى مهاجم از کدام سمت مى‏آید
    این بوى سوخته از کدامین دیار مى‏آید
    این گیسوان شعله‏ور
    این زمان آتشناک
    این حریقِ دقایق
    طعم خشم در دهان زمین
    انقلابِ لحظه‏ها
    هیاهوى ذرات

    بانو
    تو رفته‏اى
    و تن‏هامان به نیزه‏اى مى‏ماند
    سرمان بر آن سنگینى مى‏کند
    چقدر سخت است بى تو زمینى را به سر بردن

    بادها را که مرور مى‏کنیم
    گیسوان آشفته‏ات را شرح مى‏دهند
    چشم‏هایت را که جارى مى‏شویم
    عمق گریه هایت را در مى‏یابیم
    صاعقه را که در کمند مى‏آوریم
    از نهیب فریادت سخن مى‏گوید
    حرارتِ دشت‏ها
    شرح داغت را به تفسیراند

    زمان بر سر مى‏زند
    زمین گیج‏وار مى‏چرخد
    ناگوارترین اتفاق تاریخ هجرت ناگهان توست
    اندوه رفتنت سنگین‏تر از بار امانت است
    که آن را تاب آوردیم
    و این را یاراى تحمّلمان نیست
    تو امتداد هفتاد و دو پرنده شهید بودى
    تو امتداد شاخه‏ى امامت بودى
    خلیفه‏ى مونث
    گام‏هایت که بر جاده‏ها فرو مى‏ریخت
    جارى‏تر از برف و باران بود
    گیاه پس از عبورت از زمینى قد مى‏کشد
    و عطر حضورت شامه‏ى پروانه‏ها را معطر مى‏ساخت
    آهنگ کلامت تلنگرى مهیب بر تن کوه بود
    و چشم‏هاى خواب آلوده‏ى تقدیر
    در طنین آوازه
    به بیدارى بشارت بود

    اى مسافر جاده‏ى اسارت و تبعید
    اى شهید زنده و حاضر در انقلاب کوفه
    اى سایه خورشید
    اى خورشید بى‏سایه
    حجت قبول
    حجت مدافعه از سالار انسان‏ها
    حجّ دفاع از کاروان آفتاب
    قبول بود زحمت‏هایت
    تو دسترنج یک عمر بزرگوارى‏هاى على هستى
    تو هرگز نمى‏میرى و نمرده‏اى
    از آسمانى به آسمان دیگر مى‏شوى
    زندگى از تو قاطعیت مى‏گیرد
    و زن در کلام زیباى تو ترجمه مى‏شود

    حقیقتى تلخ است
    که جهان بى تو تاوَلى است بر پوسته‏ى ایجاد
    حقیقتى تلخ است که آفتاب بى تو، زمهریرى است منجد
    بال‏هایت را به آسمان گره زدى
    و ما در خاکستر و آتش، منطقِ هجران را سوختیم

    تو مى‏روى
    و بر پیشانى تاریخ
    داغ فراقت نقش مى‏بندد
    کلمات غزل مى‏شوند
    و روح در کلمه جارى مى‏شود
    ما زنده‏ایم به از تو گفتن
    زنده‏ایم به این مرثیه خوانى
    بدرود
    بانوى بزرگ ایثار
    بدرود
    اى روح تکامل زن
    بدرود اى زینب کبرى

   شایا تجلی

شایا تجلی :: جمعه 87/4/28 ساعت 11:47 عصر

نوشته های دیگران ()